Vanochtend om zes uur kwam er een mailtje van longtime friend Marloes binnen. Ik las het direct en het mailtje werkte pijnstillend een stuk beter dan alle medicijnen die ik gebruik. Het is een te mooi mailtje om niet te delen. Marloes schreef dit nav mijn blogs voor de Telegraaf.
Elke week zal er op de website van de Telegraaf onder het tabje gezondheid een nieuwe blog van mij verschijnen over 'leven met Lyme'. De eerste drie zijn gister online gekomen. Malaga Red, Zoeken en Dagelijks.
Without further ado, Marloes:
“Als het schip lek is, gaan de ratten als eerste van boord”.
Met ingehouden adem lees ik deze uitdrukking. Ik ben eerlijk, ik kende hem niet eens. Hij komt van mijn goede vriendin Berdien, wij noemen haar Bird, die deze zin blogt. Haar oude oma heeft haar gewaarschuwd voor het feit dat mensen in haar omgeving haar langzaam zullen vergeten. Omdat een chronisch zieke Lyme patient niet gezellig genoeg is, te gecompliceerd, of omdat de weg naar haar huis te ver is. Let wel, Bird woont -met name om praktische redenen- in een dorp. Wel 35 hele minuten rijden van de grote stad.
Ik krijg de neiging om iets op te schrijven, niet om Bird haar blog show te stelen, in tegendeel. Maar omdat de zin iets met me doet. Mijn andere vriendinnen en ik, zien Berdien 1 a 2 keer per maand.
Dat is niet veel. Allemaal zouden we vaker willen gaan. Maar, wij hebben het leventje dat Bird met jaloezie beschrijft : we wonen in de grote stad, zijn (te) druk met werk, feestjes, borrels, trouwplannen en reizen. Maar, we gaan wel langs bij Bird en wij zijn niet als ratten van boord gegaan.
Dit verdient absoluut geen mantel zorg pluim, die pluim is voor haar moeder en vriendinnen in het dorp. Daarom ik wil ik de aard van onze bezoekjes graag even verhelderen.
Deze bezoekjes hebben niets, maar dan ook niets, met ziekenbezoekjes te maken. Ieder van ons, hunkert op een bepaalde manier naar deze meestal zondag middagjes. Omdat we dan Bird zien, die onze groep bindt.
Bird die onze voor haar jaloersmakende dagelijkse romsplomp over werk, de liefde
en familie als medicijn slikt en vervolgens als de beste de zaken kan structuren, met oplossingen kan komen en gewoon luistert. En omdat we ons daar in dat dorp, misselijk kunnen eten aan chips en chocola.
Een van ons houdt niet van chocola, maar heeft een gekke voorkeur voor hartige snacks. Speciaal voor haar haalt Bird toastjes met kip kerrie salade; of eigenlijk dat bestelt ze, want Bird kan niet even naar de supermarkt. Ze is chronisch ziek en ze blogt er over.
Op dat laatste zijn we apetrots, maar voor ons is Bird Bird. Hooguit tien procent van deze bezoekjes gaan over ziek zijn en de nodige ziekenhuis updates, waarvan het ons ook af en toe te veel en te ingewikkeld wordt. Negentig procent gaat over onze soms smeuige, soms minder smeuige verhaaltjes, beslommeringen en andere belevenissen.
Ik schrijf dit om vijf uur ‘s ochtends, omdat ik wakker lig van een moeilijke opdracht op werk. Dat heb ik vaker. Het is lastig en irritant en heeft veel met een ziekelijke karakter eigengeschap - perfectionisme- te maken. Niet veel mensen weten dit, maar Bird wel. Enerzijds omdat ze zelf iedere nacht wakker ligt van de pijn. En zou willen dat ze wakker zou liggen van een werk probleempje. Anderzijds omdat ze een rots-in-de-branding-vriendin is, waar iedereen zijn diepste geheimen en sores deelt. Het is niet eerlijk. En we kunnen niks doen. Behalve op zondagmiddag langsrijden en lekker veel chips eten."
<3 Dit zijn DE momenten die maken dat je recht kan blijven lopen & knokken. Klinkt misschien zweverig, I don't care.
Liefs
ps Mocht je op de hoogte willen worden gehouden van nieuwe blogs op mijn site of de Telegraaf schrijf je dan ( gratis! Lyme kost alleen maar geld, ik verdien er niks mee ;-)) voor mijn nieuwsbrief hier rechts in de sidebar. Of volg me op Twitter.
Elke week zal er op de website van de Telegraaf onder het tabje gezondheid een nieuwe blog van mij verschijnen over 'leven met Lyme'. De eerste drie zijn gister online gekomen. Malaga Red, Zoeken en Dagelijks.
Without further ado, Marloes:
“Als het schip lek is, gaan de ratten als eerste van boord”.
Met ingehouden adem lees ik deze uitdrukking. Ik ben eerlijk, ik kende hem niet eens. Hij komt van mijn goede vriendin Berdien, wij noemen haar Bird, die deze zin blogt. Haar oude oma heeft haar gewaarschuwd voor het feit dat mensen in haar omgeving haar langzaam zullen vergeten. Omdat een chronisch zieke Lyme patient niet gezellig genoeg is, te gecompliceerd, of omdat de weg naar haar huis te ver is. Let wel, Bird woont -met name om praktische redenen- in een dorp. Wel 35 hele minuten rijden van de grote stad.
Ik krijg de neiging om iets op te schrijven, niet om Bird haar blog show te stelen, in tegendeel. Maar omdat de zin iets met me doet. Mijn andere vriendinnen en ik, zien Berdien 1 a 2 keer per maand.
Dat is niet veel. Allemaal zouden we vaker willen gaan. Maar, wij hebben het leventje dat Bird met jaloezie beschrijft : we wonen in de grote stad, zijn (te) druk met werk, feestjes, borrels, trouwplannen en reizen. Maar, we gaan wel langs bij Bird en wij zijn niet als ratten van boord gegaan.
Dit verdient absoluut geen mantel zorg pluim, die pluim is voor haar moeder en vriendinnen in het dorp. Daarom ik wil ik de aard van onze bezoekjes graag even verhelderen.
Deze bezoekjes hebben niets, maar dan ook niets, met ziekenbezoekjes te maken. Ieder van ons, hunkert op een bepaalde manier naar deze meestal zondag middagjes. Omdat we dan Bird zien, die onze groep bindt.
Bird die onze voor haar jaloersmakende dagelijkse romsplomp over werk, de liefde
en familie als medicijn slikt en vervolgens als de beste de zaken kan structuren, met oplossingen kan komen en gewoon luistert. En omdat we ons daar in dat dorp, misselijk kunnen eten aan chips en chocola.
Een van ons houdt niet van chocola, maar heeft een gekke voorkeur voor hartige snacks. Speciaal voor haar haalt Bird toastjes met kip kerrie salade; of eigenlijk dat bestelt ze, want Bird kan niet even naar de supermarkt. Ze is chronisch ziek en ze blogt er over.
Op dat laatste zijn we apetrots, maar voor ons is Bird Bird. Hooguit tien procent van deze bezoekjes gaan over ziek zijn en de nodige ziekenhuis updates, waarvan het ons ook af en toe te veel en te ingewikkeld wordt. Negentig procent gaat over onze soms smeuige, soms minder smeuige verhaaltjes, beslommeringen en andere belevenissen.
Ik schrijf dit om vijf uur ‘s ochtends, omdat ik wakker lig van een moeilijke opdracht op werk. Dat heb ik vaker. Het is lastig en irritant en heeft veel met een ziekelijke karakter eigengeschap - perfectionisme- te maken. Niet veel mensen weten dit, maar Bird wel. Enerzijds omdat ze zelf iedere nacht wakker ligt van de pijn. En zou willen dat ze wakker zou liggen van een werk probleempje. Anderzijds omdat ze een rots-in-de-branding-vriendin is, waar iedereen zijn diepste geheimen en sores deelt. Het is niet eerlijk. En we kunnen niks doen. Behalve op zondagmiddag langsrijden en lekker veel chips eten."
<3 Dit zijn DE momenten die maken dat je recht kan blijven lopen & knokken. Klinkt misschien zweverig, I don't care.
Liefs
ps Mocht je op de hoogte willen worden gehouden van nieuwe blogs op mijn site of de Telegraaf schrijf je dan ( gratis! Lyme kost alleen maar geld, ik verdien er niks mee ;-)) voor mijn nieuwsbrief hier rechts in de sidebar. Of volg me op Twitter.
RSS-feed
